Kronika Daisy

9. Potężna

Miasto Violet wciąż było otoczone mroczną, chłodną otoczką, niezwiastującą nadejścia jakiegokolwiek zagrożenia. Do wschodu słońca pozostała co najmniej godzina, o czym świadczył stopniowo rozjaśniający się granat nocnego nieba. W liderskiej sali, w niewielkim pokoju na parterze paliło się jaskrawe światło. Pomimo wyjątkowo wczesnej pory Falkner Ishiroot nie spał. Chodził z jednego kąta do drugiego i nie potrafił się na niczym skupić. Od czasu do czasu siadał na drewnianym krześle, wyjmował pojedyncze białe kartki i notował coś raczej mało zrozumiałymi skrótami. Rozłożył kilka map na ogromnym stole i przekłuwał je według własnego ,,widzimisię” kolorowymi pinezkami.

Czuł, że to nie ma sensu.

Podróżował ponad rok, a jego wiedza nadal lewitowała w punkcie wyjścia i nie mogła otworzyć żadnych większych drzwi. Miał w rękawie zaledwie mało znaczące tropy i zagadki nie do rozszyfrowania. Ostatnie tygodnie sprawiły, że w jego umyśle kłębiło się więcej pytań, niż odpowiedzi.

Nienawidził takiego stanu rzeczy.

Chciał, aby wszystko było prostsze. Aby jakimś cudem zdobył cały plan Rocketsów, uwolnił wszystkich liderów i raz na zawsze położył kres aktualnemu stanowi rzeczy. Chciał znów mieć rodzinę pod ręką. Chciał, aby dziadkowie ponownie sprawowali pieczę nad domem rodzinnym w Violet i aby Gavse nie musiał już więcej walczyć. A i sam Falkner coraz częściej myślał o tym, że po spełnieniu cichego marzenia o zniszczeniu Rocketsów, i on sam pragnąłby założyć rodzinę.

— Wiesz, że prawdopodobnie zaprzepaściłeś jedną z niewielu szans na długi i spokojny sen? - odezwał się Morty, który niepostrzeżenie pojawił się w pokoju.

Falkner wystraszony jego nagłym wejściem, podskoczył gorączkowo do góry, a długopis trzymany w jego ręce przejechał nierówno po papierze, pozostawiając za sobą krzywy szlaczek.

Morty położył mu rękę na ramieniu i nachylił się nad przyjacielem.

— Wszystko okej? — zapytał. — Bo jeśli w takim stanie byłeś całą noc, to nie dziwię się, że nie zauważyłeś jak Daisy stąd wyszła.

— Nie spałem, bo musiałem dokładnie sprawdzić całą salę raz jeszcze. To, że ten przeklęty Team tu był doprowadza mnie do szału. — Machnął ręką po powiedzeniu tego i raz jeszcze przeanalizował w myślach wypowiedziane chwilę temu zdanie przyjaciela. — Daisy? Gdzie wyszła?

— Mówiła, że ,,przejść się” — odparł lider. — A wyszło na to, że rozmawiała z Rocketsem.

Falkner wciągnął powietrze. Nie podobało mu się to.

— Nazywał się Kavdil? — spytał. — Dobrze pamiętam?

Morty niechętnie skinął głową i zwrócił się do przyjaciela:

— Przypomnij mi, czemu go wtedy nie zabraliśmy?

Ptasi lider zaczął powoli zdejmować pinezki z map. Zaznaczał nimi prawdopodobne bazy Rocketsów, jak i te, w których już był.

— Bałem się, że gdy Gavse zobaczy logo Rocket na jego płaszczu, to zabije go, nim zdążymy cokolwiek z niego wyciągnąć. — Pokręcił głową. — W tamtym momencie był dla mnie niepoczytalny.

— Zdaję sobie z tego sprawę ale...

Falkner obdarował przyjaciela przenikliwym spojrzeniem. Domyślał się następnych słów lidera.

— Spytam wprost. Sugerujesz, że Daisy działa na dwa fronty?

Morty nie wydawał się zaskoczony tym pytaniem.

— Niekoniecznie — odpowiedział od razu, nawet się nad tym nie zastanawiając. Oparł się o ścianę, jak to miał w zwyczaju i skrzyżował ręce na piersi. Widoczne przy jego pasku Pokeballe zamigotały. — Bardziej ciekawi mnie to zainteresowanie Rocketsów jej osobą. Nie wydaje ci się, że coś przeoczyliśmy?

— Co masz na myśli? — Falkner przysunął sobie krzesło, na którym usiadł okrakiem, bo opieranie się non stop o ledwo utrzymujący się na nogach stół stawało się już nieco ryzykowne.

— Las Ilex. — zaczął wymieniać. — Spotkaliśmy ją, gdy chciała uwolnić swoją Abrę. Potem to jej gadanie, jaka ta Abra wyjątkowa nie jest. Później Kavdil i rzekomo pomylone Pokeballe. Następnie znowu on, plus próba jego ataku na Daisy pod Ruinami. I teraz pod Violet jak gdyby nigdy nic... rozmowa?

Falkner pokręcił głową, mimo dłuższej chwili głębokiej analizy.

— Sugerowałbym raczej, że Daisy może mieć coś, czego oni chcą, cokolwiek to jest. — Te ciągłe niedopowiedzenia i tajemnice męczyły go. — A ta rozmowa, jak to określiłeś, mogłaby…

— ...być czymś w rodzaju przekupstwa.

— Ale czym oni by mogli ją przekupić? Lepszym życiem? Brakiem strachu? Rodziną?

Morty pstryknął palcami.

— Konkretnie bratem.

— Myślisz, że mogłaby się wahać między nami a bratem?

— Nie wiem, czy Rocketsi go mają. Po prostu ta opcja wydaje mi się prawdopodobna. W końcu o rodzicach aż tyle nie gadała. Raczej ten cały Nero jest dla niej priorytetem.

Falkner zmarszczył brwi, nieco zaskoczony, że Morty był w stanie zapamiętać jakiekolwiek szczegóły dotyczące innej osoby. Zwykle takie rzeczy spływały po nim płazem.

— Ewentualnie jej brat mógłby współpracować z Rocketsami.

Morty westchnął.

— Albo nie żyć.

— Co?

— Nigdy nie wiadomo — stwierdził. — Ale chyba nie warto myśleć o sposobach ich przekupstwa, skoro nie wiemy, czego oni od niej chcą. Na wszelki wypadek przyjrzyjmy się tej Abrze. — Duchowy lider wzruszył ramionami i odwrócił się na pięcie. — Zdrzemnij się chociaż na chwilę. Ja pójdę po coś na śniadanie.

I kiedy Morty zniknął za drzwiami, a Falkner zanalizował całą konwersację… dotarło do niego pewne zaskakujące przeoczenie.

— Ej, skoro nic wiesz o tej rozmowie, to znaczy, że z nią o niej nawet nie rozmawiałeś?! — zawołał, z nadzieją, że przyjaciel jeszcze nie przeszedł do końca obszernej sali. Niestety, odpowiedziało mu jedynie własne echo. — On naprawdę nie umie rozmawiać z kobietami...

~ * ~

Obudził mnie huk i promienie słońca chamsko opadające na twarz. Z trudem pożegnałam sympatyczny sen o sporządzaniu z bratem mięsnej pieczeni i jęknęłam niechętnie. Wpół śpiąc przetoczyłam się na drugi bok i szczelniej okryłam pierzyną. Dłuższy moment zajęło mi przypomnienie sobie gdzie jestem.

Violet. Sala Falknera. Mała sypialnia na piętrze.

Pamiętałam, że wieczorem położyłam swoje Pokeballe obok łóżka i przeliczałam ich ilość. Teraz, mając je tuż pod czubkiem nosa, od razu spostrzegłam rzucający się w oczy ubytek.

Wyglądało na to, że Abra wybrała się na samotny spacer.

Z trudem zwlokłam się z ciepłej, miękkiej pościeli i narzuciłam na siebie jakąś bluzę znalezioną w szafie. Zdziwiła mnie ilość męskich ubrań w stonowanych kolorach, z pewnością za dużych na Falknera.

Głośny huk po raz kolejny postawił mnie do pionu, a kilka sekund później zrobiło to jeszcze głośniejsze ,,braaaa!!!”, wydobywane z ust najpewniej mojej podopiecznej.

Z ,,niechcemisię” powtarzanym pod nosem przez całą wędrówkę do schodów, zeszłam na dół, trafiając na znajdujące się pośrodku sali pole bitwy. Moja Abra lewitowała i gniewnie wyrzucała z siebie psychiczne wiązki. Próbowała nimi trafić przeciwnika, którym była…

Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia, automatycznie się przebudzając.

Na Arceusa, Misdreavus.

— Co się dzieje?! — Falkner dobiegł do mnie w momencie, w którym podeszłam bliżej miejsca walki. Sam miał na sobie zaledwie jasne spodenki do spania oraz koszulkę z napisem ,,Eagles don’t flock”.

— Nie wiem, to…

Misdreavus zniknęła z pola bitwy, a następnie pojawiła się za Abrą i wykonała potężny atak, który dane już mi było zobaczyć jakiś czas temu.

Zakrztusiłam się przełykaną śliną.

— TO TA SAMA CO W RUINACH! — zawołałam gorączkowo, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co widziałam.

— W takim razie… Łap! — krzyknął Falkner i rzucił w moim kierunku Pokeball, który zdążyłam prędko przechwycić. Był lekki, z pewnością pusty.

— Po co…

Wskazał z uśmiechem na Misdreavus.

— Myślę, że drugiej szansy nie dostaniesz.

Misdreavus nagle zatrzymała się i rzuciła na mnie badawcze spojrzenie. Wyglądała, jakby się nad czymś srogo zastanawiała. Byłam w tym momencie tak bardzo skołowana, że nie wiedziałam do końca, co się w ogóle dzieje. Nagle Misdreavus wydała z siebie okrzyk radości i okręciła się wokół własnej osi.

— Chyba cię pamięta — zaśmiał się Falkner.

Byłam zbyt poddenerwowana, aby równie wesoło zareagować.

— Abro, czy miałabyś ochotę? — zapytałam niepewnym głosem swojej podopiecznej, która pokiwała malutką główką i dolewitowała przede mnie. Zaplotła ręce na piersi i znalazła się przed swoją przeciwniczką.

Misdreavus wyglądała na ucieszoną.

Tak bardzo nie byłam pewna tego co robię.

— No to lecimy, spróbuj się najpierw zbliży… — nie zdążyłam wydać komendy do końca, gdyż Misdreavus zniknęła z mojego pola widzenia.

Mimo to, wiedziałam jakie ma zamiary.

— W BOK! — ryknęłam i Abra na szczęście zdążyła uskoczyć przed Otchłanią Cienia. Misdreavus zmaterializowała się za jej plecami zdecydowanie zbyt późno. — Aplaus! — dodałam prędko, z nadzieją, ze Abra zdąży wykonać ruch, nim Misdreavus ponownie zniknie.

Zdążyła.

Wyciągnęła przed siebie łapki, a duchowe ciałko przeciwniczki zostało potraktowane błyszczącą energią.

— Sprytne — stwierdził Falkner. Stał kilka metrów obok i z bezpiecznej odległości obserwował toczący się pojedynek. — Teraz nie musisz się martwić o Otchłań Cienia przez następne kilka minut.

— Tak — odparłam. — Ale nigdy nie wiadomo, co jeszcze ma w zanadrzu.

Misdreavus usilnie próbowała użyć Otchłani Cienia. Na próżno.

— Nie będziemy czekać, potraktuj ją zmyłką Teleportu! — wydałam polecenie z uśmiechem, wiedząc, co teraz się wydarzy. Opracowałyśmy ten ruch z Abrą same, po dostrzeżeniu, jak bardzo przydatne może okazać się teleportowanie po polu bitwy. Moja podopieczna wykazywała ogromne zdolności w zakresie bardzo szybkiego używania tego ruchu, jednak musiała mieć wtedy…

…no, otwarte oczy.

Usłyszałam jak Falkner wstrzymuje powietrze, gdy Abra powoli uchyla powieki i pokazuje światu swoje mieniące się zjawiskowym światłem, fioletowe tęczówki.

Nieważne, ile razy to widziałam, ZAWSZE wyglądało zbyt pięknie.

Misdreavus pogubiła się, gdy Abra co rusz pojawiała się najpierw z jednej, potem z drugiej strony i trwało to zaledwie przez ułamek sekundy. Dla zwykłego obserwatora mógłby być to nawet atak w rodzaju Podwójnego Zespołu, ale nie posiadający takich samych właściwości. Zmyłka Teleportu miała za zadanie sprawić, że wrogi Pokemon nie będzie w stanie trafić nas bezpośrednim atakiem, bo nie będzie wiedział, gdzie aktualnie jesteśmy.

Nasza przeciwniczka natomiast, zrobiła coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

Zamknęła swoje oczy i przez kolejne sekundy w ogóle ich nie otwierała.

— Abra, stop! — zawołałam, bo w tym momencie dalsze mylenie nie miało żadnego sensu. Gdzieś poniżej serca zakuło mnie lekkie uczucie paniki.

Nagle Misdreavus otworzyła swoje malutkie usta z których zaczęła wydobywać się piosenka.

O Boże.

— Zgubna Pieśń — mruknął Falkner z wyraźnie zmrużonymi oczyma. — Teraz czas was obu jest ograniczony.

Moje serce zagalopowało i nie do końca wiedziałam, czy ze strachu, czy z ekscytacji.

— Abra, użyj Elektropięści! — zawołałam i na szczęście moja podopieczna zdążyła zamachnąć łapką i uderzyć, nim Misdreavus w jakikolwiek sposób zareagowała.

Falkner wybałuszył oczy.

— Masz dziś szczęśliwy dzień — zakomunikował.

— Nie rozumiem?

— Przyjrzyj się.

Skupiłam się na polu walki. Abra stała przed przeciwniczką, wokół której tańczyły elektryczne iskry. Misdreavus nie mogła się ruszyć. Dziesięć procent na paraliż z Elektropięści zadziałał.

Na Arceusa!

Ze śmiechem rzuciłam Pokeball. Misdreavus zamknęła się w jego środku, a przez kolejne sekundy, podczas których zawsze mogła się z niego wydostać, zaczęłam zastanawiać się, czy dobrze zrobiłam próbując ją łapać. A co jeśli ona również brała udział w eksperymentach Teamu Ro…

Zacisnęłam zęby, gdy Pokeball przetoczył się i otworzył. Misdreavus była wolna.

— ABRA, PSYCHOKINEZA! — krzyknęłam, a w tej samej chwili Misdreavus zaczęła mienić się mistycznym światłem, a wokół całego pola bitwy pojawiły się…

Klejnoty Mocy.

Psychokineza trafiła, a Misdreavus przyjęła na siebie cios. Mimo to, wciąż była zdolna do walki. Lewitujące w powietrzu kamienie zaczęły opadać na pole bitwy.

— Spróbuj ich uniknąć! — zawołałam panicznie, próbując zanalizować obecną sytuację. Jakim cudem ten Pokemon miał aż tyle szczęścia? Jest przecież sparaliżowany! — Falkner?

— Jeśli pytasz o Zgubną Pieśń, to nie wiem, czy nadal działa.

Abra nie wybaczyłaby sobie, gdyby odpadła z tego pojedynku. Musiałyśmy to jak najszybciej zakończyć. Kilka kryształów dosięgnęło jej, jednak obrażenia na szczęście nie wyeliminowały jej z walki.

— Jeszcze raz Psychokineza! — wydałam polecenie i wiedziałam, że jeśli teraz trafi, to koniec.

Misdreavus po raz kolejny nas zaskoczyła.

Prędko przemieszczający się po podłożu cień dopadł Abrę w momencie wyrzucania z siebie psychicznej wiązki.

— Donoszący Cień — zauważył Falkner. Wydawał się zdumiony. — Zawsze uderzy pierwszy.

Zakryłam twarz dłońmi z zażenowania. Nie byłam trenerką. Nigdy się na to nie zdecydowałam. Nawet nie wiedziałam, po co łapię Pokemony. A teraz mogłam tylko patrzeć, jak Abra dostaje w kość od ataku, który jest na nią piekielnie efektywny.

— Weź się w garść. Nie przegrałaś tego jeszcze. — Poczułam uścisk Falknera na ramieniu. Pokiwałam głową i przełknęłam nieprzyjemną gulę w gardle.

Nie mogłam jej zawieść.

— A-Abra — wybełkotałam, w momencie gdy ledwo dysząc wyrzuciła z siebie silny psychiczny atak. Misdreavus mimo ponownego trafienia, nadal była w stanie walczyć.

Zacisnęłam dłonie w pięści.

— Aplaus! — krzyknęłam. Abra po raz kolejny wyrzuciła przed siebie łapki, jednak Misdreavus zniknęła. To znaczyło, że poprzedni Aplaus… — ELEKTROPIĘŚĆ ZA SWOJE PLECY!

Silne, elektryczne wiązki dopadły Misdreavus jeszcze w stanie materializacji. Moja podopieczna uderzyła z pełną mocą, a potem… upadła ze zmęczenia na dupcię i skrzyżowała łapki na piersi. Tym samym zakomunikowała mi, że z pewnością wygrała już tę walkę.

I że nie wstanie.

Spojrzałam na Misdreavus, która, nadal radosna jak na początku naszej walki, runęła na ziemię. Rzuciłam drugim ballem wręczonym przez Falknera.

Tym razem się zamknął.

— Mówiłem, że dasz radę — powiedział Fal i zmierzwił mi ręką potargane od snu włosy.

Niestety, nim zdążyłam choćby zrobić krok do przodu i podnieść Pokeball, drzwi do sali otworzyły się z impetem, napierane przez kogoś, kto przetoczył się w zwolnionym tempie do środka. Nie musiałam zgadywać, aby wiedzieć, że był to Morty — zdemaskował go ciemny strój i blond-kosmyki porozrzucane w nieładzie wokół twarzy. Strzępy szalika trzymał w lewej dłoni, natomiast całe jego ciało pokryte było brudem i siniakami. Drżącą, pokaleczoną ręką zerwał z głowy opaskę, która uprzednio podtrzymywała jego jasne włosy.

— Jazda do Ecruteak — syknął. — Ścigają nas.